رمضان

بسم رب علی ^(ع)

سلام

ماه شهادت عدل بر عدل رسید.

علی ^(ع) جان دلم برای عدلت تنگ شده...

کجا می روی آقا ^(ع) همه چیزم به فدایت

بیا لحظه ای قدم بر چشم من بگذار

تشنه رفتار تو ام

ای نهایت انسانیت و ای نماد کامل الله ^{(جل جلاله)} بیا آقا جان

---

رمضانیه

بی تو ای جان جهان ، جان و جهان را چه کنم؟
خود جهان می گذرد، ماندن جان را چه کنم؟
ماه شعبان ورجب، نم نم اشکی شد و رفت
خانه ابری ست خدایا ! رمضان را چه کنم؟
شانه بر زلف دعا می زنم و می گریم
موسی من! تو بگو روز و شبان را چه کنم؟
صاحب " حی علی ... "!  لقمه ی نوری برسان
سحر از راه رسیده ست، اذان را چه کنم؟
کاتبان تو مرا خط امانی داداند
کشته ی خال توام ، خط امان را چه کنم؟
کاشکی جرم عیان بودم و تقوای نهان
پیش تقوای عیان، جرم نهان را چه کنم؟
کاش می شد که سبک تر شوم از سایه ی خویش
آفتابا تو بگو! خواب گران را چه کنم؟
زخم شمشیر اگر قوت سحرگاه من است
وقت افطار ولی زخم زبان را چه کنم؟
رنجه از طعنه ی پیران پریشان نشدم
با چهل چله جنون پند جوان را چه کنم؟
غرقه ی موج رجز، گم شده ی بحر رمل
سینه خالی ز معانی ست ، بیان را چه کنم؟

علی‌رضا قزوه

---

دعام کنید.